De Huizenmoeder starring: het Huizenvrouwtje
Nu mijn eigen kinderen zo groot zijn dat ik niet meer op het schoolplein hoef te verschijnen en ook geen luizenmoeder meer hoef te spelen, mis ik toch iets. Vooral de interactie met juffen en meesters en medevaders en -moeders. De klasse-app en de schoolreisjes. In mijn zoektocht naar compensatie van dit gemis kwam ik op een idee.
Ik kan natuurlijk gaan schitteren in mijn eigen serie, als De Huizenmoeder! Met elke werkdag een nieuwe aflevering. Want zoals een luizenmoeder de kinderhoofdjes uitpluist op de aanwezigheid van ongedierte, pluis ik de plaatselijke huizenmarkt dagelijks na op de aanwezigheid van buitenkansen en perfecte matches tussen vraag en aanbod. Ik heb al een paar ideetjes uitgewerkt, maar hoor graag wat jij ervan vindt. Voor ik een cameraploeg inhuur en contact opneem met John de Mol om de serie te pitchen.
Zo zie ik voor me dat ik in de serie iedere kijker aan de deur van het te verkopen huis begroet met vrolijk gezang. Ik stel dan wel strakke regels op voor de bezichtigingen. Anders gaan die kijkers maar lopen zwabberen in zo’n woning. Voor de meiden op kantoor, laten we ze de huizenpluisbrigade noemen, heb ik al een liedtekst klaarliggen die ze uit hun hoofd kunnen leren voor toekomstige telefonische contacten. “Hallo lieve klant, wat fijn dat jij ons belt. Wil je graag verhuizen maar heb je weinig geld?”
In de huizenvideo’s die we laten maken zal ik bij elke buitenissige badkamer of in woningen waarin 279 kattenkrabpalen staan uitgestald uitroepen: “dat vinden wij niet raar, dat vinden wij alleen maar héél bijzonder!” Ook het taalgebruik in onze brochures passen we aan. Zo wordt een ouderslaapkamers dan ‘de ruimte om speciaal te knuffelen’. Als daar belangstelling voor is, zouden we kunnen denken aan een groepsapp voor huizenzoekers. En een lief-en-leedpotje voor degenen bij wie het huis van hun dromen voor de neus is weggekaapt door een bieder met meer geld.
Bij de vergaderingen op ons kantoor geen participatiepizza; wij zetten potten met onroerend snoepgoed neer en de koffie zal voortaan vergezeld gaan van een flink stuk makelaardbeientaart. Ook voor de vergaderingen van de NVM zie ik leuke scènes voor me, waarbij ik mijn medemakelaars uitgebreid test en vervolgens het predikaat ster, maan, zon of raket geef. Een kanjertraining lijkt me daar trouwens niet nodig. ’t Zijn allemaal al tijgers geloof ik. Of vermomde konijntjes, dat kan ook. Ik mijmer nog even over de noodzaak van een ‘dit-kan-niet-map’ voor deze club.
Het enige waar ik een beetje bang voor ben als we dit gaan doen, is dat Thomas ook steeds nieuwe strategieën en methodes wil ontwikkelen. Het ene jaar onderzoekend makelen, dan weer streven naar het worden van de veiligste makelaardij van de regio. Of voortdurend roepen dat we onze klanten moeten laten glanzen. Hmm…Misschien moet ik er nog even over nadenken.
Het huizenvrouwtje
Lees hier alle verhalen van Het huizenvrouwtje
